(Vooraf: Dit keer een gastblog van mijn collega Marjan)
De mooiste tv-show ter wereld
De maan staat altijd hoog aan de hemel. Tenminste, waar ik woon.
Ik moet omhoog kijken om hem te zien. Ik heb de maan nu zien verdwijnen achter
te horizon. Waar? Die horizon was de Noordzee, en ik keek uit vanuit ‘mijn strandhuis’
naar de sterrenhemel en naar de maan, die eerst nog linksboven stond en
toen ik weer keek, was hij er niet meer. Achter de zee verdwenen. Kijk, dat
maak je dan zo maar mee tijdens een weekje ‘wonen op het strand’.
Wonen op het strand is mijn vakantaseeronderwerp, maar dan
niet alleen voor vakantie, maar meer permanent: eigenlijk is het een woondroom.
Als je na een dagje de zee wel gezien hebt, moet je er niet gaan zitten. Maar
zie je in de zee kracht, energie, ruimte, vrijheid, zuurstof en schoonheid,
houd je van de wind, het geluid van de branding, de zilte lucht, het gekrijs
van de meeuwen, het zand onder je voeten, de lome stilte in de namiddag en avond
en ik kan nog wel even doorgaan, of zoek je de grootste
zandbak voor je kinderen, dan kan je verblijf in een strandhuis niet misgaan.
Ik was in april in Julianadorp aan Zee, in een van de
strandhuisjes van Landal. En eigenlijk moet ik er niet over schrijven, want ai,
wat was het er lekker rustig. Als er vijf mensen voorbij kwamen over het
strand, vooruit, met een hond, dan vonden we het al ‘druk’ . On-Nederlandse
leegte richting Den Helder. Geen tent voor versnaperingen. Dus je loopt daar
heerlijk je hoofd leeg te waaien, samen met wat meeuwen, de golven links en de
duinen rechts.
Toen we er verbleven waaide het behoorlijk. Het
overkoepelende thema van ons verblijf was dan ook ‘de wind’. De wind als
fitnessinstrument: flink tegen in hollen tijdens de ‘sportieve loop’ ’s ochtends voor het ontbijt. De wind als
gespreksonderwerp. ‘Volgens mij is het hier minder winderig’; ‘als we nu de
openslaande deuren openzetten en de stoelen half naar binnen zetten, dan hebben
we geen last van de wind’. Ach, het waren de dagelijkse kleine beslommeringen,
hier in ‘ Mindfulness aan zee’.
De ontspanning is ook mede te danken aan het strandhuisje.
Heel comfortabel. Het is er natuurlijk niet ruim maar het heeft alles erop en
eraan. Driesterrenmaaltijden koken op de vierkante centimeter: het is mogelijk.
De keuken heeft alles wat je nodig hebt. En zo ook de badkamer. En zo ook de
slaapkamers. Je hebt een heerlijk terras, met stoelen en ligbedden. Er staan 81
huisjes naast elkaar, maar dat gevoel heb je niet. Ze zijn zo geplaatst dat je
vanaf de eettafel het idee hebt dat je de enige bent.
Geen zin in koken? Dan loop je naar strandpaviljoen Paal 6.
Ruim, creatieve kaart, vlotte bediening, goed eten. En na afloop slenter je terug,
loom zoals de branding van de zee of, als het je meezit, met de mooiste zonsondergang
aan je linkerzij. Maar dat is nog niet het allermooiste.
Er is een flatscreen tv aan de muur, maar who cares, als je
vanaf je bank kunt kijken naar de grootste en mooiste televisieshow ter wereld?
Marjan
